สวัสดีครับ เพื่อนๆ ทุกคน บทความนี้ผมคงจะเขียนเรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับผมเพียงครั้งเดียวในชีวิต และเป็นครั้งเดียวที่ทำให้ผมบอกกับตัวเองว่า "ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วตลอดชีวิต" เพราะมันทำให้ผมรู้สึกทุเรศกับความเป็นคนมากๆ ครับ รู้สึกเกลียดตัวเองอย่างที่สุดในความเป็นผู้ชาย ลองอ่านกันนะครับ ว่าทำไมผมถึงรู้สึกได้ถึงขนาดนั้นครับ
วันที่เกิดเหตุการณ์ที่ผมรู้สึกเกลียดตัวเอง สำหรับเรื่องนี้ ก็เป็นวันธรรมดาวันหนึ่ง สมัยที่ผมเรียนมหาวิทยาลัย ที่สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้า ธนบุรี หรือที่เรียกกันว่า บางมด แต่บ้านของผม ณ ขณะนั้นประมาณตอนปี 2 อยู่แถวตลาดศรีเขมา (ซึ่งอยู่ใกล้กับ วัดสร้อยทอง หรือ สะพานพระราม 6) หรือถ้าจะให้รู้จักกันง่ายขึ้นคือ แถวๆ บางโพ ครับ ที่ต้องบอกที่ตั้งก็เพื่อจะแสดงให้เห็นว่า บ้านของผมอยู่ไกลจากมหาวิทยาลัย พอสมควรครับ
ถ้าผมจำไม่ผิดวันนั้นผมมีกิจกรรมที่มหาวิทยาลัย และผมก็รู้สึกเหนื่อยมากกว่าทุกวัน ผมขึ้นรถเมล์สาย 21 ที่หน้ามหาวิทยาลัย ซึ่งก็ถือว่าต้นทางเหมือนกัน ก็คือได้นั่งเป็นส่วนใหญ่ละครับ แต่โดยปกติสำหรับผมแล้วก็นั่งได้แค่พักเดียว ไม่นาน สาเหตุเพราะเส้นทางที่รถเมล์สาย 21 ผ่านนั้น มีทั้ง ร.ร.พาณิชย์ ร.ร.ประถม-มัธยม และชุมชนมากมาย แต่วันนั้นความรู้สึกของผมคือ ผมเหนื่อยมาก ผมอยากใช้สิทธิ์ของผมที่ได้นั่งก่อน และจะนั่งจนกว่าจะลง หรือาจจะเรียกได้ว่าวันนั้น ผมอยากเป็นคนเห็นแก่ตัวบ้าง สักวันหนึ่ง และเป็นวันเดียวในชีวิตจริงๆ ครับ
ปกติผมเป็นคนที่นอนหลับง่ายมากๆ แม้แต่ในรถเมล์ คือหลับจริงๆ วันนั้นผมพยายามที่จะนอน แต่ว่าวันนั้นทั้งๆ ที่เหนื่อย พยายามเท่าไหร่ร่างกายผมก็ไม่นอนหลับซะที เพราะขณะที่ผมหลับตา ผมได้ยินเสียงของเด็กๆ ได้ยินเสียงผู้หญิง ผมอยากลุกให้ทุกคนนั่ง เหมือนปกติที่ผมทำประจำ แต่อีกใจก็บอกตัวเองว่า "ก็อยากจะนั่งบ้าง ไม่เป็นไรหรอก ไม่ผิดอะไร" ผมจำได้ดีว่า วันนั้นผมไม่มีความสุขเลย ตลอดเวลาที่ผมหลับตา ผมถามตัวเองตลอดว่า "ทำไมผมถึงทำอย่างนี้" ในที่สุดผมก็ตัดสินใจตื่นก่อนถึงป้ายรถเมล์เป้าหมายที่จะลงประมาณ 2-3 ป้ายรถเมล์
ผมอายตัวเองมากๆ ผมลงจากรถทันที เพราะรู้สึกแย่กับตัวเองมากๆ ผมเดินไปเรื่อยๆ เพื่อไปต่อรถเมล์สาย 49 แถวเยาวราช ใกล้วงเวียน 22 แล้วผมก็สัญญากับตัวเองว่า "ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วตลอดชีวิต" จากวันนั้นมา บ่อยครั้งที่กระเป๋ารถเมล์จะเดินมาถามผมว่า "มีที่ว่างนะครับ/ ค่ะ" คำตอบคือ "ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ เดี๋ยวก็ต้องลุกอยู่ดี" ซึ่งทุกๆ วัน ผมก็จะมีความสุขกับสิ่งที่ได้ทำ
ยังโชคดีนะครับ ที่ผมยังให้โอกาสตัวเองในการชดเชยการกระทำที่แย่ๆ วันนั้น และก็ขอบคุณตัวเองที่ได้ลองแก้ไขปรับปรุงตัว และรู้ว่าความถูกต้องคืออะไร ผมควรทำอะไรในฐานะของความเป็นคน ผมควรทำอะไรในฐานะของความเป็นผู้ชาย และผมควรทำอะไรในฐานะที่เป็นคนไทยในสังคม
ขอบคุณครับ
ปรีดา ลิ้มนนทกุล
16/4/2551
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น