วันพฤหัสบดีที่ 17 เมษายน พ.ศ. 2551

frame-7 : ผู้หญิงเพียงคนเดียวในชีวิต ที่ผมตบหน้า

สวัสดีครับ เพื่อนๆ ทุกคน ผมเคยผ่านเหตุการณ์สำคัญในชีวิตช่วงหนึ่ง ซึ่งเป็นภาพเหตุการณ์ที่ติดตาผม มาจนถึงทุกวันนี้ เป็นเรื่องราวของอาป๊า (คุณพ่อ) กับอาม้า (คุณแม่) ของผมเอง ซึ่งสุดท้ายทั้ง 2 ท่านก็ต้องหย่าร้างกันตอนที่ผมอยู่ มัธยม 2 ที่โรงเรียนโยธินบูรณะ ผมบอกกับตัวเองเลยว่า "ผมจะเป็นผู้ชายที่ดีให้ได้ และจะดูแลผู้หญิงให้ดีที่สุด"



ดังนั้นโดยส่วนตัวแล้ว ผมค่อนข้างให้ความสำคัญกับผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย ในช่วงเวลาเดียวกัน สถานการณ์เดียวกัน ถ้าจะต้องเชื่อว่า ใครผิดหรือถูก ผมจะให้เครดิตผู้หญิงมากกว่า เพราะโดยส่วนตัวแล้ว ผมคิดว่าผู้หญิงมีความรับผิดชอบมากกว่าชาย ผู้หญิงอดทนกว่าผู้ชาย และผู้หญิงรักลูก รักบุพการี มากกว่าผู้ชาย และผมก็ยังบอกกับตัวเองอีกว่า "ผมจะเป็นผู้ชายคนหนึ่งในโลกนี้ ที่ไม่ทำร้ายผู้หญิง ไม่ลงไม้ลงมือผู้หญิง"



แต่ในที่สุด ผมก็ต้องผิดสัญญากับตัวเอง หลังจากนั้นอีก 8 ปี ผมกำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 4 ปีสุดท้ายที่บางมด ในขณะที่น้องสาวคนเล็กอยู่มัธยมปลายที่โรงเรียนสามเสนวิทยาลัย วันนั้นเป็นวันปกติ ที่น้องสาวผมยังอยู่ในชุดนักเรียน น่าจะพึ่งกลับจากโรงเรียน แต่วันนั้นผมเฝ้าบ้าน เพราะปี 4 มีชั่วโมงเรียนน้อย ผมจำได้ว่าน้องสาวผมกำลังอารมณ์เสียกับเรื่องไม่เป็นเรื่องที่ตัวเองคิดเอง เออเอง ซึ่งก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผม และวันนั้น "อาม้า" ก็ไม่อยู่บ้าน แต่น้องสาวคนรองก็อยู่ด้วย



น้องคนรองรีบให้ผมไปดูน้องเล็ก ไม่รู้เป็นอะไร จะเก็บเสื้อผ้า ออกไปจากบ้าน แม่ก็ไม่อยู่ จะทำยังไงดี

ผมเจอน้องเล็กที่กำลังลงมาถึงชั้นล่าง ขณะที่ผมกำลังจะก้าวขึ้นบันไดไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น พูดคุยกันเท่าไหร่ ก็ไม่ดีขึ้น น้องเล็กจะไปท่าเดียว ผมในฐานะพี่คนโต คงต้องทำอะไรสักอย่าง ผมจึงลาก (ลากจริงๆ นะครับ เพราะน้องเล็กฝืนตัวมากๆ) น้องเล็กเข้าไปไว้ในห้องน้ำ แล้วก็ล็อกห้องน้ำ เพื่อรอให้อาม้ากลับมาจัดการกับความบ้าแบบไม่เป็นเรื่องของน่องเล็กตัวแสบ ที่ผมคิดเอาเองว่า กำลังอยู่ในช่วงวัยรุ่น สงสัยอยากมีปัญหา เดี๋ยวไม่เหมือนวัยรุ่นคนอื่นๆ ตามหนัง-ละคร



แต่ว่าน้องผมไม่หยุด เสียงตะโกนดังมากขึ้น โวยวายมากขึ้น ในขณะที่บ้านผมก็เป็นร้านขายวัสดุ-อุปกรณ์เกี่ยวกับงานช่าง จึงมีลูกค้ามาซื้อของตลอด ผมจึงตัดสินใจเข้าไปในห้องน้ำ และก็อบรมแบบใช้เสียงตะโกนแข่งกันกับน้องสาว แต่น้องก็ไม่หยุด ผมตัดสินใจเปิดฝักบัวให้รอที่ศีรษะของน้อง แต่ก็ไม่เป็นผล ผมก็เปียกด้วย ผมจึงตัดสินใจอีกครั้ง "ผมกระชากคอเสื้อ" น้องและอัดตัวน้องให้ติดกำแพง แล้วบอกให้หยุด ตลอดเวลาก็สั่งสอนด้วยเหตุผลต่างๆ นาๆ พร้อมกับตะโกนไปในตัว เพราะต้องตะเบงเสียงแข่งกัน แต่ไม่เป็นผล ในที่สุด "ผมตบหน้า" น้องสาวคนเล็กของผมเตมแรง 1 ครั้ง



เสี้ยววินาทีนั้น ต่างฝ่ายต่างก็เงียบกัน แต่สายตาของน้องสาวผมมองผมแบบโกรธมาก แต่ผมถือว่าผมทำดีที่สุดได้แค่นี้ น้องดูจะสงบลง เพราะน้องก็คงตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเหมือนกัน ผมเองหลังจากล็อกห้องน้ำ ก็น้ำตาไหล ไม่รู้ทำไปได้ยังไง แต่มันเป็นวิธีเดียวในตอนนั้นที่คิดออก จริงๆ แล้วผมซีเรียสกับเหตุการณ์นั้นอยู่หลายวัน จนคุณป้าที่อยู่ติดกันข้างบ้าน มาคุยกับอาม้าผมว่า "ทำดีแล้ว" รักน้องก็ต้องตี ถ้าห้ามไม่ได้ ถ้าปล่อยออกจากบ้านไปไม่รู้จะเป็นอย่างไร

ผมก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้างนิดหน่อย แต่เหตุการณ์ที่ผมตบหน้าน้องสาวตัวเองนั้น ทุกวันนี้ยังอยู่ในความทรงจำของผมตลอดมา ผมเคยตั้งใจไว้เลยว่า "ไม่ว่าน้องของผมคนนี้ จะทำอะไรกับผม ผมจะยอมรับสภาพ ผมจะให้อภัยทุกเรื่อง เพราะผมได้เคยทำร้ายเขา" และน้องสาวของผมก็คงจะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในชีวิตนี้ที่ผมได้ทำร้ายด้วยการ "ตบหน้า" ซึ่งถ้าผมหาวิธีการอื่นก็น่าจะดีกว่านี้

ผมอยากให้เพื่อนที่ได้อ่านบทความนี้ ก็ลองเอาเรื่องราวของผมเป็นกรณีศึกษานะครับ ลองคิดดูว่า ถ้าอยู่ในสถานการณ์เดียวกับผม จะใช้วิธีอื่นได้ไหม แต่ดีที่สุดก็อย่ามาเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็จะดีนะครับ

ขอบคุณครับ

ปรีดา ลิ้มนนทกุล

17/4/2551

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น

บทความที่ได้รับความนิยม 10 อันดับแรก